29 ene 2011

O Gnomo II (Primer Parti)


O Gnomo  (Leyenda Aragonesa)
1863
II
Marta y Magdalena yeran chirmanas. Popiellas deinde as primeras anyadas d’a suya nineza, viviban miseriosament a la uembra d’una  parienta d’a suya mai que las heba acullito per caridat, y que a cada inte lis feba  parar cuenta,  con os suyos mandatos y rebaxantz parolas, o peso d’o suyo beneficio. Tot pareixeba contrebuyir  a estreitar os lazos de carinyo dentre aquellas almas chirmanas, no soque per o vinclo de sangre, sino per os d’a miseria y a permenadura, y, sindembargo, dentre Marta y Magdalena existiban una  xorda  emulación, un secreto resapio que nomás poderba explanicar l’estudio d’os suyos caracters, tant de raso cuentrametius como os suyos tipos.

Marta yera estirata, barrumbera en as suyas endicacións y d’una cabarrucheza fura en a exprisión d’os suyos afectos; no sapeba arreguir ni plorar, y per ixo no heba plorato ni arreguito mai. Magdalena, per cuentra, yera humilda, amant y bonifacia, y en más d’una vegada la se veyié arreguir y plorar de vez igual como os ninons.

Marta teneba os uellos más de negros qu’a nueit, y dentre as suyas escuras pestanyas podeba dicir-se que a intervals blincaban purnas de fuego como d’un carbón rusient.

A nineta azul d’o uello de Magdalena pareixeba  nadar en un fluyiu de luz adintro d’o redoncho d’oro d’as suyas royas ninetas d’os uellos. Marta, espercalla de carnes, crebada de color, d’altaria escardalenca, movimientos rixius y pelo frisau y escuro, que enfoscaban a suya frent y cayeban per os suyos huembros com’un manto de tierzopelo: farchaba una singular concarada con Magdalena, blanga, rosada, chicorrona, infantil en a suya fesomía y as suyas farchas, y con unas trenas royas qu’arredolaban o suyo pulso, parellanas a lo nimbo dorau d’o tozuelo d’un anchel.

A penar d’o inexplanicable fastio que sentiban la una per l’atra, as dos chirmanas heban vivito dica allora en una mena de indiferencia que hese podio trafucar-se con a paz y l’afecto: no heban tenitas morisquetas que pleitiar-se, tampoc no preferencias qu’invidiar; iguals en a disgracia y a dolor; Marta s’heba encletau ta sufrir en un caudón y estirau silencio: Y Magdalena, trobando ixuto o corazón d’a suya chirmana, ploraba solenca quan as glarimas s’abotinaban de mal implaz n’os suyos uellos.

Dengún sentimiento yera conchunto dentre ellas; mai se confitoron os suyos enfuelgos, ni penars, y sindembargo, o campasolo secreto que precuraban amagar n’o más fundo d’o corazón, lo se’n heban adevinau mutuament con ixe instinto marabielloso d’a muller  namorada y celosa. Marta y Magdalena teneban efectivament posaus os suyos uellos n’o mesmo hombre.

A pasión d’a una yera o deseyo terne, fillo d’un carácter inadomable y bogal; en l’atra, o carinyo se pareixeba a ixa tenue y espontania  ternura  d’a  adolescencia, qu’amenistando un obchecto en qualo emplegar-se, aima o primer que se  ofre a la suya golladeta. As dos alzaban o secreto d’o suyo amor perque l’hombre que lo’n heba inspirato talment hese feito mofla d’un carinyo  que se podeba interpretar como anglucia absurda en unas mesachas plebeyas y miseriosas. As dos, a penar d’o compás que las deseparaba  de l’obchecto d’a suya pasión, alimentaban una asperanza remota de poseyer-lo.

Gustavo Adolfo Becquer

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Si en queretz, podetz deixar un comentario astí